Mensen op de aarde vereren goden dagelijks en voor veel verschillende redenen. Mijn naam is Brighid, een Ierse godin. Ieder moment van de dag kijk ik van boven toe op het leven op aarde. Ik zie veel vrolijke en positieve dingen gebeuren, maar ook veel droevige gebeurtenissen. Sommige mensen vragen zich af hoe wij – als we al zouden bestaan – verdriet kunnen laten bestaan.

Ik begrijp deze vraag. Maar wij hebben minder krachten dan menig mens denkt. Want ook al geloven deze mensen niet dat er wat bovennatuurlijks bestaat, toch wachten ze altijd tot er een wonder wordt verricht. En omdat dit wonder zelden in een leven wordt gebracht, geven ze de schuld aan ons. Dat is begrijpelijk, maar vandaag vertel ik mijn verhaal. Een waardoor je niet hoeft te geloven, omdat je het met je ogen kunt zien als je dat maar graag genoeg wilt.

‘s Avonds wanneer het donker wordt, gaan de lichten aan. Lantaarns verlichten de straten in rijke wijken, maar de arme mensen moeten het vaak doen met een simpel lichtje. Soms zelfs maar een kaarsje. Toch maak ik geen aanstalten om meer licht in hun levens te brengen, omdat het licht dat ze hebben de mensen bij elkaar brengt. Op de momenten waarop deze lichten aan gaan, wens ik vaak dat ik op aarde ben. Dat ik met een lichtje rond mag lopen om mensen om mij heen te verwarmen en giften uit kan delen. Deze wens is nog nooit in vervulling gegaan, voor mij zou dat een wonder zijn. In dat opzicht ben ik net zoals een gemiddeld mens, ik wil graag geloven in wonderen. Gelukkig zie ik wel wonderen als ik naar beneden kijk op avonden waarop mensen bij elkaar komen. Of wanneer er iets vreselijks is gebeurd. Verdriet bestaat namelijk uit liefde, waarop er ook weer liefde volgt. Want niemand is ooit echt alleen. En dat is al een wonder op zich.